01 apr DUTCH INTERNATIONAL UNDERWATERHOCKEY GROUPIE 6
Teleurstelling
Maanden naar toegeleefd, zwaar voorbereid, prachtig ontwerp gemaakt voor het nieuwste Dutch International Underwaterhockey t-shirt, het t-shirt nog nat van de drukker ingepakt in de koffer naast de Oranje onderbroek en sokken. Dag van vertrek, relaxt opgestaan, lekker ontbeten, vliegtuig vertrekt rond een uur of 16 dus de hele dag de tijd. Nog de laatste boodschapjes gedaan. Toen op weg om medegroupie Bloem (wegens privacy redenen is de naam onherkenbaar gemaakt) op te halen in Adam. Gezellig in de auto. WE HEBBEN ER ZIN IN!!!!! Totdat….. ongetwijfeld een vrouwelijke NIET onderwaterhockeyliefhebster het nodig vond om tegen een andere auto aan te rijden #%*&%*(^#%!@)#%)#(*%#%& Dikke vertraging en veel stress. Volledig vast. Uiteindelijk via de A27 links en rechts inhalend (sorry) als een idioot naar Eindhoven gereden (wie vliegt er dan ook vanaf Eindhoven als je in de buurt van Adam woont!) Bloem voor de ingang van het vliegveld afgezet. Zij kon nog door de douane. Toch maar snel mijn auto wegzetten bij langparkeren en rennen maar……
“Helaas meneer”, zegt ze met haar grote blauwe ogen. Nu weet ik weer waarom luchtvaartmaatschappijen hun personeel selecteren op uiterlijk. Daar kun je toch niet boos op worden. Slot van het liedje is dus dat ik met een biertje op het panoramadek bij Eindhoven ‘MIJN!’ vliegtuig sta uit te zwaaien waar Bloem in zit samen met mijn schoonzus en nichtje!
Dit zijn de momenten waarbij je kunt rekenen op een band die je heerlijk helpt al je frustraties van je af te zingen/schreeuwen. Dus in de helft van de tijd die ik nodig had voor de heenweg heb ik heerlijk mee lopen schreeuwen met de cd van Slayer. Prachtig! Voor de medeweggebruikers heb ik er ongetwijfeld uitgezien als een ontzettende malloot.
Dus zat ik die zaterdag achter mijn laptop terwijl het zonnetje heerlijk scheen te kijken naar de wedstrijden van Ospanje. Bijzonder leuk vond ik het wel om daar een grote groep OWH liefhebbers te ontmoeten die daar via de chat commentaar gaven op de wedstrijd. Leuk om te zien dat er meer (ex)spelers toch de moeite namen om met dit mooie weer de wedstrijden online te bekijken.
De teleurstelling was er helaas ook voor de Nederlandse dames en heren. Wederom geen wereldkampioen. Wellicht dat Slayer daar ook nog enigszins geholpen heeft bij het verwerken van het verdriet. Bij de Nederlandse heren had ik echter nog een ambivalent gevoel. Uiteraard de teleurstelling dat Nederland verloren had. Echter ook een gevoel van trots dat het winnende team gecoacht werd door mijn grote broer. Uiteraard had ik dit liever in de finale gezien maar het lot heeft anders beslist. De teleurstelling dat ik niet bij dit (voorlopig) laatste grootste internationale toernooi van hem was hebben we maar samen de dag erna weggespoeld met een heerlijke Portugees biertje.
Obrigado
Ps het spreekt voor zich dat er ook teleurstelling was dat ik het eindfeest moest missen.
The Dutch International Underwaterhockey Groupie
Geen reactie's